Moj izbor: Oktavio Paz

Meksički pisac, pesnik i diplomata. Dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1990. god. .

ŽEDAN

Tražeci se, Poezijo,
u tebi sam se tražio:
razbita zvezda vode
utopila se u mom bicu.
Tražeci te, Poezijo,
u sebi doživeh brodolom.
Potom sam samo tebe tražio
da bih od sebe pobegao:
šikara odraza
u kojoj se izgubih!
Ali onda, nakon mnogih vrludanja,
ponovno spazih sebe:
isto lice potopljeno
u istu golotu;
iste vode ogledala
u kojima ne smem piti;
a na rubu ogledala
isti mrtav od žedji.

DVA TELA

Dva tela licem u lice,
ponekad su dva vala,
a noć je okean.

Dva tela, licem u lice,
ponekad su dva kamena,
a noć je pustinja.

Dva tela, licem u lice,
ponekad su korenje
u noći spleteno.

Dva tela, licem u lice,
ponekad su noževi,
a noć je blesak.

Dva tela, licem u lice,
dve su zvezde koje padaju
u prazno nebo.

JESEN

U plamenu, zapaljena jesen,

gori katkada moje srce,

čisto i samo. Vjetar ga budi,

dodirne mu središte i onda ga objesi

za svjetlost koja se smije ni za koga:

kakva rasuta ljepota!

Tražim neke ruke,

neku prisutnost, neko tijelo,

ono što zidove razbija

i rađa opijene oblike,

dodir, glas, okretaj, neko krilo samo,

nebeske plodove gole svjetlosti.

Tražim po sebi, unutra,

kosti, netaknute violine,

usne koje sanjaju usne,

ruke koje sanjaju ptice...

I nešto neznano što kaže »nikada«,

a pada s neba,

od tebe, moj Bože i moj protivniče.

TIŠINA

Kao što iz dna sonate izvire nota

koja drhteći raste i postaje sve tanja

sve dok u dragoj muzici ne zanemi,

tako iz dna tišine

izvire draga tišina, oštri toranj, sablja

i diže se i raste i zanosi nas,

i dok se uzdižu padaju

sećanja, nade,

male i velike laži,

i hoćemo da kriknemo, ali se u grlu

rasprši krik:

uviremo u tišinu

gde tišine postaju neme.